Zevende ZangScylla |
 |
| Nisus—zoo meldt ons de maar'— |
| die als koning te Megara heerschte, |
| pronkte met purperen haar; |
| dat bewonderden allen ten zeerste. |
| Scylla, zijn dochter, was dol |
| op die glanzende, rossige krullen... |
| Purperen pruik! Wat een rol |
| zult gij straks in dit drama vervullen? |
| “Als gij uw lokkentooi mist,” |
| was te Delphi voorzegd, “door de zonde, |
| dan,—zoo heeft Phoebus beslist— |
| gaat uw koninkrijk, met u, ten gronde.” |
| Lacie! een bloedige strijd |
| werd om Megara's wallen gestreden: |
| in dien fantastischen tijd |
| was het menschdom al net zoo als heden. |
| Minos lag lang voor de stad, |
| maar het mocht dezen held niet gelukken, |
| schoon hij een keurleger had, |
| als verwinnaar de poort in te rukken. |
| Dicht bij den wal was een slot, |
| waar Apollo eens zong in den toren, |
| en, naar den wil van den God, |
| deed de muur daar zijn stemme nog hooren. |
| Scylla, de schoone, zat vaak |
| op het dak, daar ze zeer muzikaal was, |
| en—hoe veelzijdig van smaak!— |
| ook op zoek naar een netten gemaal was. |
| Neen. Het was niet om die muur, |
| dat ze kwam. 't Was om Minos t' aanschouwen, |
| dien ze beminde met vuur, |
| en met wien ze verlangde te trouwen! |
| Phoebus' orakel, schoon vaag, |
| was háár helder, in ziel en in zinnen: |
| vrouwen zijn dikwijls wat traag, |
| maar scherpzinnig, wanneer ze beminnen. |
| “Niet, dat ik,” mijmert zij stil, |
| “tegen Nisus, mijn vader, een grief heb, |
| maar... dat hij wijk' voor mijn wil! |
| en die is: dat ik krijg wien ik liefheb.” |
| Toen is zóó gruwzaam een plan |
| in haar blakenden boezem gerezen, |
| dat ik het billijken kan, |
| als men weigert om verder te lezen. |
| Ja. Op een duisteren nacht, |
| toen de koning gerust lag te slapen, |
| heeft zij de wandaad volbracht |
| om zijn kleurige kapsel te kapen! |
 |
| Knip! zei de schaar. Het geluid |
| klonk de maagd als muziek in de ooren; |
| blij rent ze weg met de buit— |
| en bevolking en vorst zijn verloren! |
| Scylla snelt dwars door het kamp |
| van den vijand om hem te ontmoeten, |
| dien zij verafgoodt—o, ramp!— |
| en zij werpt hem de vlecht voor de voeten. |
| “Minos!” zoo juicht zij, “ik kom |
| met het middel voor u om te winnen; |
| trek nu met wapp'rende trom, |
| och, met slaande—'k verspreek me—naar binnen; |
| Wappere wimpel en vaan! |
| nu zijn weerloos het volk en zijn koning; |
| neem deze pruik van mij aan, |
| ik verlang slechts uw hart tot belooning.” |
| “Scylla!” roept Minos ontzet, |
| “kondt gij zó´ uw geweten beladen! |
| Hebt gij”—hij zei het woord!—“slet, |
| om uw lusten uw vader verraden?” |
| 't Duizelt den edelen held |
| in het hoofd, en het beukt er, en bonst er... |
| “Ga!” roept hij, doodlijk ontsteld, |
| “als ik trouw, trouw ik niet met een monster!” |
| Scylla krijgt, wat ze verdient: |
| alle wegen zijn voor haar gesloten: |
| Vijand en vroegere vriend |
| zullen haar, de gevloekte, verstooten... |
| Nisus ligt bleek op de baar; |
| de bevolking moet capituleeren. |
| Minos, vermoeid, maakt zich klaar |
| om de veste den rug toe te keeren. |
 |
| Scylla doolt droef aan ree, |
| als de schepen zich westwaarts bewegen... |
| Plotseling springt zij in zee, |
| en geen macht houdt de zwemmende tegen. |
| Wild streeft ze na wat ze wenscht, |
| en, zoowaar! wat ze zoekt zal ze vinden, |
| want, tot een zeemeeuw ontmenscht, |
| zweeft zij rond om het schip des beminden. |
 |
Nisus—hij verfde zijn haar, |
| dat begrijp je!—kwam smaadlijk te sterven; |
| hoed je dus voor het gevaar |
| dat je loopt, door je haren te verven. |
 |
- --oOo-- -